Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Ελληνική ιστορία και προϊστορία
Ελληνική ιστορία και προϊστορία

Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Καλας - Οι Μακεδονες στα φαραγγια της οροσειρας του Ινδικου Καυκασου

Η χώρα τους, το Καφιριστάν, κάλυπτε μια εκτεταμένη ορεινή περιοχή νότια του Ινδικού Καυκάσου και δυτικά του ποταμού Κούναρ (Chitral), πάνω στα σημερινά σύνορα του Πακιστάν και του Αφγανιστάν. Περικυκλωμένοι από μουσουλμάνους, οι Καφίροι έζησαν για αιώνες σε διαρκή πόλεμο και κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους και τη θρησκεία και τα έθιμά τους ανόθευτα.  Αλλά στα τέλη του περασμένου [ΣΗΜ.: του 19ου, αφού το παραπάνω βιβλίο του Ηλιανού βγήκε το 1989] αιώνα ο Εμίρης της Καμπούλ Αμπντούρ Ραχμάν αποφάσισε να τελειώνει μια και καλή μαζί τους. Μάζεψε στρατό πάνω από είκοσι χιλιάδες και παίρνοντας μαζί του και πυροβολικό μπήκε στη χώρα των Καφίρων, που οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν άλλα όπλα πέρα από τόξα και βέλη. Έγινε μεγάλη σφαγή σ’ όλη τη χώρα, και όσοι επέζησαν αναγκάστηκαν να εξισλαμιστούν. Από Καφίροι μετονομάστηκαν τότε σε Νουριστανοί, δηλαδή νεοφώτιστοι και το Καφιριστάν έγινε Νουριστάν, γη του φωτός. Μόνοι γλύτωσαν οι Kalash, που ζούσαν στις παρυφές του Καφιριστάν σε περιοχή που ανήκε στη δικαιοδοσία του Εμίρη του Chitral»...  Αλλά και ο σπουδαίος Νεοέλληνας ιστορικός Επαμεινώνδας Βρανόπουλος, στο έργο του «Οδοιπορικό στο Πακιστάν – στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου», γράφει τα εξής πολύ σημαντικά:  «Στην καρδιά και στις μνήμες των Καφίρ και των Καλάς ζει ακόμη ο μεγάλος στρατηλάτης Σκαντάρ ή Σικαντέρ ή Σκέντερι (Αλέξανδρος), που ακούγεται συχνά στις συζητήσεις τους, σαν να είχε ζήσει μόλις χθες. Καυχώνται να λένε, ότι κατάγονται απ’ αυτόν. Λατρεύουν τον Ντι Ζάο (Δίας-Ζευς), τον Μαχεντόν (Μακεδων), τη Τζάστακ (Εστία). Η φωτιά της θεάς αυτής καίει άσβεστη στο εσωτερικό των φτωχικών σπιτιών τους, που έντονα θυμίζει μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και δεν έχει τίποτα το κοινό με τα σπίτια των γύρω ντόπιων. Αν η φωτιά της θεάς Τζάστακ σβήσει, μεγάλη συμφορά προμηνύεται για το σπίτι. Το θεό Ντι Ζάο τον θεωρούν πατέρα θεών και ανθρώπων αλλά και θεό των καταιγίδων και των κεραυνών. Λατρεύουν και το γιο του Μπαλομάιν (Απόλλωνα), που οδηγεί τον ήλιο γύρω από τη γη, θεό των θρύλων, της μαντικής τέχνης και της μουσικής.
Οι Καλάς (ΑγγλικάKalashΝουριστάνιKasivo) είναι φυλή του ορεινού Πακιστάν και μέρους του Αφγανιστάν, η οποία ομιλεί την γλώσσα των Καλάς. Ο πληθυσμός τους ανέρχεται στις 5.000 περίπου. Παραδόξως, διαφέρουν από τις γειτονικές τους φυλές, τόσο εθνολογικά, όσο και κοινωνιολογικά (είναι πολυθεϊστές εν μέσω τεραστίου μουσουλμανικού πληθυσμού).
Οι Καλάς αποδίδουν αυτή τη διαφοροποίηση στο γεγονός ότι έχουν ελληνική καταγωγή, όπως υποστηρίζουν, αφού θεωρούν τη φυλή τους μακρινή απόγονο των στρατευμάτων τουΜεγάλου Αλεξάνδρου. Αποτελούν πληθυσμό που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον λόγω αυτού του ισχυρισμού τους, αφού έχουν γίνει αρκετές γενετικές έρευνες για να διαπιστωθεί η καταγωγή τους και ο βαθμός συγγένειάς τους με τους Έλληνες. Το σύμβολο του Άμμωνα Δία, τα κέρατα τράγου, κρέμονται στο κέντρο κάθε σπιτιού. Τα σκαμνιά τους είναι πανομοιότυπα με τα αντίστοιχα που ανακαλύφθηκαν στην Βεργίνα, αφού πάνω τους είναι σκαλισμένα ελλήνικα μακεδονικά σύμβολα όπως πχ ο ήλιος της Βεργίνας και Έλληνες ήρωες. Μάλιστα λέγεται ότι οι Έλληνες έφεραν για πρώτη φορά εκεί τα τραπέζια. Οι γυναίκες φορούν καπέλα που μοιάζουν στις ελληνικές περικεφαλαίες και εντυπωσιακά, πολύχρωμα ρούχα. Λατρεύουν τη θεα Αφροδίτη, είναι ελεύθερες, ανεξάρτητες και ζούν αρμονικά με τους άντρες χωρίς να έχουν σκεπασμένο το πρόσωπό τους σε αντίθεση με τις Μουσουλμάνες. Υπάρχει ένα ξεχωριστό κτίριο για αυτές τις γυναίκες που είναι απαγορευμένο για τους άνδρες να εισέλθουν στο χώρο. Η περιοχή είναι γνωστή ως Bashali. Πρίν από την πανσελήνο, τα μεσάνυχτα, συνηθίζουν να κινούνται ανάμεσα στα δέντρα και τους βράχους με αναμμένους δαυλούς, ιεροτελεστία που κληρονόμησαν από την Ολυμπιάδα τη μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου. Τιμούν τους θεούς του Ολύμπου οι οποίοι είναι, Ντία-Ζέο(Δίας-Ζευς), Μπαλομάιν (Απόλλωνας), Τζιεστίακ (Εστία), Διόνυσος, Σάγυρκος (Σάτυρος ), Φροτάιτ (Αφροδίτη), Μαχεντόν (Μακεδών), Παντσίτα (Πάνας). Ο λαός των Καλλάς πιστεύει σε έναν ενιαίο, δημιουργό Θεό, που αναφέρεται στη γλώσσα των Καλλάς ως Dezau, αν και χρησιμοποιούν επίσης και τον περσικό όρο Κουντάι. Πολλοί λογοτέχνες, που έγραψαν για την θρησκεία των Καλλάς ανέφεραν εσφαλμένα ότι οι λαοί των Καλλάς πιστεύουν στους δώδεκα Θεούς και Θεές. Αύτο είναι μια παρεξήγηση που βιώνουμε και στην ελλάδα και τους ισχυρισμούς πολλών που λένε οτι οι αρχαίοι έλληνες πίστευαν μόνο στο δωδεκάθεο, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι ουσιαστικά τιμούσαν τα πρόσωπα των δώδεκα θεών και όχι τα λάτρευαν. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούν είναι τύμπανα, νταούλια, φλογέρες, λύρες και διπλοί αυλοί τα οποία συνοδεύουν τους χωρούς και τα τραγούδια τους. Η γλώσσα τους έχει πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις όπως: χαιρέτα=χαίρε, ίλα=έλα, πάρειμ= πάρειμι, χεμάν=χειμώνας, νομ= όνομα, κρατά= κραταίο κι άλλες, αλλά γενικότερα είναι μείγμα περσικών, σανσκριτικών και ελληνικών. Δυστυχώς οι Καλάς συνεχώς λιγοστεύουν λόγω του αδιάκοπου εξισλαμισμού τους και της απαράδεκτης αδιαφορίας του Ελληνικού κράτους που δεν τους ενέταξε στις τάξεις του απόδημου Ελληνισμού. Οι άνδρες μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα φορούσαν χιτώνιο-σάκο που το ονόμαζαν "Σακάτσι". Το καπέλο τους θυμίζει την αρχαία μακεδονική Καυσία. Ο τρόπος κατασκευής των σπιτιών τους έχει πολλά κοινά στοιχεία με το μακεδονίτικο σπίτι. Είναι κτισμένα με πέτρες και ξύλα και με εξώστη στο πάνω πάτωμα. Στις προσόψεις των σπιτιών τους υπάρχουν ξυλόγλυπτα μοτίβα που παραπέμπουν σε ανάλογα ελληνικά (μαίανδροι, ρόδακες, γεωμετρικά σχήματα και ακτινωτά αστέρια). Από παράδοση κάθονται σε καρέκλες και σκαμνιά, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τρόπο των Ασιατών που κάθονται οκλαδόν. Ο Πακιστανικός οργανισμός Τουρισμού τους προβάλλει ως απογόνους των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου. 'Ετσι πολλοί επισκέπτονται τις κοιλάδες τους για να γνωρίσουν τη μοναδική αυτή φυλή.
Πηγη: https://el.m.wikipedia.org/wiki/Καλάς
http://elora.gr/portal/istorika/1783-2012-01-04-15-30-46

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου